17-21 februari: Kingston t/m The Grampians NP

Vanaf Adelaide zijn we via de prachtige Coorong NP kustweg met bijzondere landschappen (een doolhof van zandbanken en kreken; van soms drooggevallen zoutmeren en zoetwaterpoelen tot duingebieden, van landbouwgronden tot wijngaarden en alles wat daar tussenin moge liggen) naar het plaatsje Kingston gereden. Coorong betekent "smalle nek" wat slaat op de 120 km lange smalle strook.
Een van de toeristische borden verwees naar grote ronde keien aan het strand. Het bleek een slap afstreksel van de Mouraki-Boulders in NZ te zijn. Hoezo, verwend?

Kingston staat bekend om de rocklobsters, die we dan ook niet konden weerstaan en verwerkten in een heerlijke maaltijdsalade. De cabin vlak aan het strand bood een prachtig uitzicht op de oceaan met mooie zonsondergangen. Tijdens een wandeling over het strand trof Lieneke een dode pijlstaartrog aan die nog behoorlijk vers was. Een local heeft voor alle zekerheid de giftige pijl van de staart afgesneden, omdat deze ook al is het beest dood, nog steeds zeer giftig zo niet dodelijk kan zijn. Het was er immers zo een waar Steve Irwin aan is overleden. Het waren twee heerlijk relaxte dagen, precies wat we van deze laatste etappe hadden gedacht.

De volgende stop was Mount Gambier, bekend om vulkaanmeren waarvan de Blue Lake van november tot maart helder blauw is gekleurd. De reden ervan is niet bekend. Een eindje verderop bezochten we - een beetje op goed geluk - de kalksteengrotten van Tantanoola. Het leek wel een kathedraal. Toevallig ws de verlichting net helemaal vernieuwd waardoor het een sprookjesachtig effect had.

Een van de hoogtepunten van deze etappe is Grampians National Park, waar we twee nachten in Hall's Gap Motel verblijven. Door plooiing van het gesteente (zandsteen) zijn formaties ontstaan met spectaculaire stijle hellingen aan de ene kant en glooiende aan de andere. Erosie heeft ervoor gezorgd dat er bijzondere rotsformaties zijn ontstaan. Ook zijn er mooie watervallen waarvan wij naar de McKenzie Falls basis zijn gelopen. Opnieuw geen sinecure vanwege 35+C. Maar de moeite zeker waard.
Ook natuurlijk naar de Balconies gelopen die je op heel oude foto's ziet. Het zijn uitstekende rotsen die los boven de vallei lijken te hangen. Een andere bezienswaardigheid waren de Venus baths, een trekpleister van weleer om pootje te baden en te recreëren.
Toevallig vond er toen wij er waren een evenement plaats met "rodrunners", een soort oude auto's op oude onderstellen met zelf bedachte carrosserieën en allerlei glimmende elementen en vlammen. (De precieze betekenis zoeken we nog op.)
Een overheerlijk ijsje in een huisgemaakt hoorntje bij de ijssalon die het meeste ijs in heel Victoria schijnt te verkopen, vormt het sluitstuk.

We hebben de gewoonte om gebruik te maken van superlatieven, waar ze hier gek op zijn, al aardig overgenomen ..... Zoals de grootste, de mooiste, de langste, de oudste, de lekkerste, awardwinning zus en zo.