22-25 februari: Port Fairy tot Melbourne

We komen bijtijds aan in Port Fairy, waar we een vooronderzoekje doen voor de avond. Behalve dat de naam van het plaatsje leuk is en een lange historie heeft, huist er op het nabijgelegen Griffith Island - wat vroeger een walvisstation was - een enorme kolonie dunbekpijlstormvogels (een mooi woord voor galgje of scrabble). Om te zien zijn ze misschien niet bijzonder, maar door de hoeveelheid moet het een indrukwekkend schouwspel zijn als de honderden, zo niet duizenden vogels bij het vallen van de avond hun jongen komen voeren. Dat willen we natuurlijk meemaken. Dus togen we om een uur of half acht terug naar het gebied en wachtten in spanning af. In de tussentijd volgens een fotograaf naar de mooiste zonsondergang van het jaar staan kijken. Toen het echt vrijwel donker was geworden (niet alleen doordat de zon was ondergegaan, maar ook omdat zich vette donderwolken boven ons hoofd hadden verzameld), zag je inderdaad steeds meer schimmen langs scheren. Maar we zijn niet blijven wachten tot de grotere aantallen, want je zag goed beschouwde bitter weinig en geluid maakten ze ook niet. We hoorden wel dat als je op het pad tussen de nesten door liep, de vogels je belaagden! Zijn we toch maar weer mooi aan ontsnapt.

Bij het zoeken naar accommodatie komen we - echt! - heel toevallig terecht in de Caledonian Inn, het oudste café van Victoria (1844), wat zowel in de Insight Guide als in de Rough Guide specifiek genoemd wordt. En dat voor een prikkie! Ook het pub-eten was prima.

Port Fairy heeft nog leuke kleine oude huisjes onder enorme Norfolk Pines die er al honderden jaren moeten staan. Eerder hadden we ergens een dergelijke boom gezien die er in 1952 door Queen Elizabeth was geplant en die was nog maar een u,kie vergeleken bij deze joekels. De leuk gekleurde bootjes aan de steiger, waarvan zowel op folders als in onze boeken leuke foto's stonden, hebben we niet kunnen ontdekken. Die waren vast allemaal net uitgevaren .....

Vanaf Warnambool pikten we de 285 km lange Great Ocean Road op. De mooiste en bekendste kustweg van Australie. Hij is tussen 1919 en 1932 aangelegd als monument voor de soldaten die in de eerste WO waren gesneuveld. Maar het was ook werkverschaffing voor degenen die terugkeerden. Ook bood het werk aan werklozen tijdens de depressie.
Het is een schilderachtig traject geworden, o.a. vanwege de prachtige krijtrotsformaties die ontstaan door de golven van de woeste Zuidelijke Oceaan, die er steeds maar op los beuken. Dat deze zee veel slachtoffers heeft geëist blijkt wel uit het feit er zo'n 200 scheepswrakken liggen; een deel van de kustlijn heet dan ook de Shipwreckcoast. De rotsformaties hebben tot de verbeelding sprekende namen als London Bridge, the Bay of Islands, the Thundercave en - last bust not least - de Twelve Apostles. Blijkbaar hadden de Chinezen vanwege hun nieuwjaar massaal besloten naar dit deel van de wereld te komen, waardoor het een verschrikkelijke massa-toeristische kermis was. Niet helemaal ons idee van natuur bewonderen! Daarom besloten we in de buurt te overnachten en de volgende ochtend vroeg nog een poging te wagen. Dat was was een wijs besluit en we werden ook nog eens beloond met veel beter weer en dus licht.

De weg vervolgend sloegen we af richting Cape Otway, waarvan Lieneke de hele weg al had gezegd "daar ga je echt wilde koala's zien". En dat was nog waar ook! Overal waar je langs de weg auto's kriskras zag staan, zaten de schattige knuffels her en der in de bomen te soezen of aan wat blaadjes te knabbelen. Het blijven fascinerende diertjes!

Op mijn verlanglijstje stond nog een rondje golfen tussen de kangaroes, wat kan in Anglesea. Maar er was geen accommodatie te vinden dus ging dat feest niet door. Later bleek dat er ook een wedstrijd was waardoor er sowieso geen starttijd beschikbaar was. We reden dan ook door naar een motel in Torquay en vonden een veredeld, maar heel origineel fish&chips tentje, waar we een heerlijk maaltje verorberden.

Alvorens we in Melbourne aankomen hebben we een soort tussendagje, wat we grotendeels besteedden in Geelong, een grote stad ten zuiden van Melbourne. Het vinden van een laatste overnachtingsplaats was weer eens niet eenvoudig vanwege een grote internationale vliegshow, waardoor de meeste accomodaties volgeboekt waren. Maar uiteraard lukte het toch in een van de buitenstadjes.