7-10 februari Tasmanie (3)

De geschiedenis van Tasmanië begint eigenlijk in Port Arthur, onze volgende bestemming, een schiereiland in het uiterste, zuidoostelijke puntje van het eiland. Vanwege een lang weekend waarin in Hobart een houten boten festival plaatsvindt, zijn er niet veel slaapplekken voorhanden. Hoewel we vroeg beginnen met iets te zoeken, vangen we eerst een paar keer bot. Maar we hebben - wederom - geluk met een kamer in de Port Arthur Motor Inn, pal aan de Historical site! Dus kunnen we zo vanuit onze kamer het terrein op. Ieder jaar komen rond de 250.000 mensen hier de ruïnes en de overgebleven delen van de voormalige gevangenis bezoeken. De ligging is heel mooi, met veel prachtige natuur in de omgeving. Maar de geschiedenis van dit deel van de wereld is verre van mooi. Ook wij raken diep onder de indruk van de geschiedenis van deze historische plaats.

Port Arthur is genoemd naar de Engelsman George Arthur. Aan het einde van de negentiende eeuw zaten de gevangenissen in Engeland overvol. Het was de tijd van de industriële revolutie en er waren veel arme mensen die van het stelen een beroep maakten om in leven te kunnen blijven. Maar er heerste ook wetteloosheid en de regering wist niet waar ze de mensen moesten onderbrengen. Ook waren er veel politieke gevangenen die bij verweer als oproerkraaiers werden beschouwd. George Arthur ontdekte dat in "het nieuw ontdekte land" ruimte was. Tasman Peninsula was een schiereiland wat omgeven was door hoge kliffen en hier zou het mogelijk zijn om gevangenen onder te brengen zonder dat de bewaking veel geld zou kosten. Daarom werd hier de gevangenis gesticht. Deze werd in 1833 geopend. In 1840 waren hier al méér dan 2000 gevangen naar toe gedeporteerd. In totaal 20% van de gevangenen waren vrouwen en er waren ook kinderen bij. Er gingen soldaten mee om de gevangenen te bewaken en er werd veel gereedschap meegevoerd om de gevangenis in het nieuwe land zoveel mogelijk zelfvoorzienend te maken. In 1877 werd Port Arthur gesloten.

Nu is het een soort openluchtmuseum dat zéér de moeite waard is om te bezoeken.
Bij de entree krijg je bijvoorbeeld een speelkaart die verwijst naar het leven van één van de gevangenen. Die persoon moet je gaan zoeken in het informatiecentrum. Erg origineel gedaan en leerzaam. Degenen die in Port Arthur terechtkwamen waren recidivisten. Lieneke zat er bijvoorbeeld omdat ze een shirt had gestolen. En ik zat er omdat ik in Engeland een kip en een rolletje stof had gejat en in Australië nog weer een paard. Dat kwam me dus duur te staan....
Het was prima weer, dus een heerlijke middag buiten rondgelopen, inclusief een boottochtje met een wel heel grappige "gids" die in high English leuke verhalen vertelde.

Vlakbij is ook de "Unzoo", een prive-dierenparkje dat zich specialiseert in de Tasmaanse duivel en een intensief project leiden om de populatie in Tasmanie weer gezond te krijgen; een deel ervan heeft kanker en dit bedreigt de soort als geheel. Wat een gedreven mensen, zowel de directie als de deskundige medewerkers! Om 9uur staan we op de stoep, want vanaf half 10 zijn er diverse "feedings", o.a. van - nu eens in levende lijve in plaats van platgereden - possums (of officieel opossums), wat inheemse papegaaien/kaketoes en natuurlijk de Tasmaanse duivels. De laatste zijn allerminst beauties en ze maken ook nog eens een heel naar kabaal als ze te dicht bij elkaar in de buurt komen. Vooral de mannetjes zijn zwaar gehavend en missen stukken oor of lip. Aan het eindig even een leuk vogelshowtje bijgewoond, waar als laatste de frogmouthowl (leuk scrabble-woord) getoond werd. Het is een nachtvogel die zich als een soort tak kan vermommen. Ze hebben er een die met de hand is grootgebracht en dus heel erg aan mensen is gewend. Al met al weer een leuke ochtend, alvorens terug te rijden richting Hobart. Onderweg nog een paar natuurwonders bekeken: een "arch", een "blowhole" en de "devils kitchen", alle aan/in de steile krijtrotsen. Tot slot bij een enorme viskraam een zak patat met coquilles/scallops gegeten.

Onze laatste overnachtingsplek is op een camping vlak bij het vliegveld en op loopafstand van de Seven Mile Beach. Een prachtig zandstrand. We hebben even de tijd om orde op zaken te stellen in de reistassen, wasje te doen en wat aan te keutelen.

En dan begint onze laatste etappe: Adelaide - Melbourne ......